TERUG IN DE TIJD: BEERSCHOT - CHARLEROI 4 - 1, SEIZOEN 2001-2002

Nu Beerschot in het seizoen 2020-2021 weer op het hoogste niveau - in 1A - aantreedt, duiken we in de aanloop naar elke competitiewedstrijd even terug in de tijd.  En draaien we de schijnwerpers naar een rechtstreekse confrontatie uit "de jaren stillekes"... Vandaag: Beerschot - Charleroi uit het seizoen 2001-2002

4 MEI 2002: DE ONVERGETELIJKE AFSCHEIDSMATCH VAN MARC DEGRYSE

Hoewel hij pas op 34-jarige leeftijd op het Kiel belandde, is Marc Degryse met zijn internationaal palmares zonder twijfel de meest prestigieuze voetballer in de laatste decennia van Beerschots clubgeschiedenis.  Hij begon in het seizoen 1999-2000 mee aan het fusieverhaal van Germinal Beerschot na een carrière die hem via Club Brugge en Anderlecht ook langs Sheffield Wednesday, PSV Eindhoven en AA Gent uiteindelijk naar het Olympisch Stadion had geleid.

Daar, in de paars-witte Beerschot-kleuren breidde hij nog drie superjaren aan zijn loopbaan vast. Een afsluiter in stijl was het, die drie seizoenen op het Kiel. Allesbehalve uitboljaren. Nee, Marc Degryse was op het middenveld van Germinal Beerschot immers de metronoom, de ervaren krijger, de technische voetballer met de betere ideeën, de motor van het elftal. Hij speelde er in totaal 97 wedstrijden waarin hij 27 keer scoorde.

Op zaterdag 4 juni 2002 kreeg hij in een helemaal uitverkocht Olympisch Stadion zijn uitwuifwedstrijd. De slotmatch van het seizoen 2001-2002 was het, tegen Sporting Charleroi… waarna hij zijn voetbalschoenen definitief aan de haak hing.

De “kleine uit Ardooie” krijgt nog altijd ‘kiekenvlees’ als hij aan die avond terugdenkt. “Het was het perfecte afscheid, en daar kan ik Beerschot niet genoeg voor bedanken. Een mooier slot kon ik me niet wensen”, aldus Degryse wiens prijzenkast mag gezien worden: vier landstitels met Anderlecht, één met Club Brugge en PSV Eindhoven, twee Belgische bekers, twee Belgische Supercups, twee Nederlandse Supercups, in 1990 met Anderlecht de finale van de Europabeker der Bekerwinnaars gespeeld tegen Sampdoria (2-0-verlies). Verder winnaar van de Gouden Schoen in 1991 en viermaal laureaat van de Profvoetballer van het Jaar, de laatste in 2000 als speler van Beerschot.

En tenslotte ook nog 63 caps bij de Rode Duivels en 23 doelpunten, met twee deelnames aan WK’s: in 1990 in Italië en in 1994 in de Verenigde Staten. Kortom, één van de groten uit het Belgisch voetbal.

Maar vandaag draaien we de klok 19 jaar terug, naar die emotionele afscheidswedstrijd waarover Gazet van Antwerpen in grote letters titelde: “Beerschot neemt op grandioze wijze afscheid van een emotionele Marc Degryse”. 

Geniet even mee…  “Eenentachtigste minuut. Aan de zijlijn gaat het bordje met het nummer 9 de hoogte in. Het stadion veert recht. Een overweldigend applaus barst los. Dat is het dan. Het moment waar de hele avond om draait. Voor de allerlaatste keer verlaat Marc Degryse het veld. Het einde van een grootse carrière. De spelers tillen hem op de schouders, de wedstrijd wordt uitzonderlijk stilgelegd en op de tonen van ‘You’ll never walk alone’ begint Degryse aan zijn ereronde. Zijn laatste meters, applaus op alle banken en dan… tranen.”

“Het gebeurde in de armen van Franky Van der Elst. De hele avond al had Degryse zich sterk gehouden. Nuchter alles relativerend, zo had hij negentien jaar gevoetbald en zo leek hij ook zijn afscheid te vieren. Niemand die hem uit zijn evenwicht leek te krijgen. Brulboei Sergio niet, de vertederende woorden van zijn moeder niet, zelfs toen hij aan de zijde van dochtertje Lindsay het veld opliep, kon Degryse het allemaal nog de baas. Tot die ereronde…”

“Ik liep daar en plots zag ik alles de revue passeren’, vertelde Degryse achteraf. “Mijn carrière flitste voorbij. Negentien jaar en dan zit het er ineens op. Die gedachte, dat lied op de achtergrond, al die mensen… Plots kreeg ik het moeilijk. En toen ik bij Franky Van der Elst kwam, was mijn grens bereikt. Ik ben normaal niet zo gauw emotioneel, maar dan ben ik bezweken. Als het gebeurt, zal ik het niet tegenhouden, had ik mij voorgenomen. Dus heb ik het maar laten gaan: de tranen, de emoties.”

In en rond het Olympisch Stadion gingen twaalfduizend uitzinnige supporters uit de bol voor de talloze optredens, de zinderende sfeer en het afsluitend vuurwerk. Beerschot mocht terecht trots zijn op zijn uniek eerbetoon aan de grootste speler uit zijn recente geschiedenis. Sportief mag de club van ’t Kiel dan nog niet tot de absolute top behoren, op één vlak is ze wel onklopbaar: feesten kunnen ze! 

Zelfs na drie jaar Beerschot stond Degryse er nog versteld van. “Ja, ik had wel het een en ander verwacht, maar dit…”, stamelde hij nog. “Zo overweldigend had ik het mij niet voorgesteld. Dit raakt me veel dieper dan ik ooit had durven vermoeden. Bedankt Beerschot. Bedankt allemaal.”

ZATERDAG 4 MEI 2002 – OLYMPISCH STADION
GERMINAL BEERSCHOT – SC CHARLEROI  4-1
TOESCHOUWERS: 12.000
SCHEIDSRECHTER: Bultynck
DOELPUNTEN: 15’ Kpaka 1-0, 38’ Kpaka 2-0, 55’ Eduardo 2-1, 63’ Kpaka 3-1, 74’ Huysmans 4-1
BEERSCHOT: Luciano, Van Zundert (50’ Snelders), Mokoena, Beloufa (75’ P. Monteyne), Bodor, Reigel, Mutavdzic, Haagdoren, Degryse (81’ Dhondt), Huysmans, Kpaka
CHARLEROI: Godart, Calvo, Remacle, Defays, Kéré, Camus (53’ Eduardo), Yazdani, Dufer, Sylla (29’ Rassart), Brewah, De Gregorio

Tekst: Danny Geerts
 

Jupiler Pro League

1 K. Beerschot V.A. 50 pts
2 SK Lommel 48 pts
3 K.M.S.K Deinze 46 pts
4 F.C.V. Dender E.H 45 pts
5 Patro Eisden Maasmechelen 43 pts