1 juli 1969: 'Koninklijke Beerschot Voetbal- en Atletiekvereniging'

Om deze voetballoze coronavirus-periode te overbruggen duiken we voor u in de geschiedenis van Beerschot en stoffen we op die manier voor u het fraaie palmares met zeven landstitels, drie bekeroverwinningen en ontelbare andere sportieve hoogtepunten af…

Die laten we de volgende weken en maanden op regelmatige tijdstippen de revue passeren. In woord en beeld. Pure nostalgie is het…

Sinds zijn ontstaan in 1899 en tijdens de daaropvolgende zeventig jaar ging Beerschot met de officiële naam Beerschot Athletic Club door het voetballeven, al werd daar in 1924 ook nog wel het koninklijke voorzetsel “Royal” aan toegevoegd. Tot in 1968 het toenmalige bestuur besliste om de club op een meer professionele manier te gaan runnen, nieuwe financiën vrij te maken en qua nieuw spelersmateriaal de internationale weg op te gaan. Of met andere woorden: het profvoetbal – met alles daarop en daaraan - deed zij intrede op het Kiel.

Beerschot verkocht zijn stadion aan de stad Antwerpen, dat daarvoor het in die tijd fameuze bedrag van 44 miljoen Belgische frank (omgerekend 1,1 miljoen euro) op de Kielse bankrekening overschreef. Onze club werd op die manier in plaats van eigenaar dus plots huurder van het enige Olympisch Stadion in België. Maar beschikte op die manier wel over een grote zak vers kapitaal. Voorzitter Pierre Stoop en zijn bestuur opteerden meteen ook voor een nieuwe naam: Koninklijke Beerschot Voetbal- en Atletiekvereniging. Een mondjevol… en Vlaams!

Op 1 juli 1969, vandaag exact 51 jaar geleden, werd de nieuwe naam officieel geacteerd door de Koninklijke Belgische Voetbalbond… en begon Beerschot aan het profhoofdstuk uit zijn geschiedenis.

De transfers die onze club in de aanloop naar het seizoen 1969-1970 deed mochten er zijn: Lothar Emmerich, de Duitse goalgetter van Borussia Dortmund en drie jaar eerder nog WK-finalist met West-Duitsland op Wembley tegen Engeland, verhuisde naar Beerschot en werd in zijn eerste seizoen prompt topscorer in de Belgische eerste klasse met 29 doelpunten in dertig competitiewedstrijden.

Onder de lat een andere Duitser: Helmut Brösch. Een beer van een vent, prima ballenpakker en vermaard voor het wegboksen van hoge ballen. Gedurende drie seizoenen zorgde hij voor uitstraling en zekerheid tussen de palen.

Ook nieuw op het  Kiel was de Finse aanvaller Arto Tolsa. Het duurde enkele seizoenen voor hij hier zijn draai vond. Pas toen hij van spits omgevormd werd tot libero groeide hij uit tot een legende. Zo maar eventjes tien jaar droeg hij de paars-witte kleuren. Twee keer won Tolsa met Beerschot de Beker van België: in 1971 tegen Sint-Truiden scoorde hij zelfs de winning-goal in de verlengingen, acht jaar later nam hij op de Heizel afscheid van onze club en de stad Antwerpen met een tweede cupzege (1-0-winst tegen Club Brugge) na een foutloze prestatie als centrale verdediger.

1969 was ook het begin van het zaterdagavondvoetbal op het Kiel. In plaats van zondagnamiddag 15 uur speelde Beerschot zijn thuismatchen voortaan de avond daarvoor om acht uur ’s avonds. De eerste match van het seizoen 1969-70 was meteen een schot in de roos: 3-0 tegen Standard, met twee doelpunten van Lothar Emmerich en een bom van Herman Houben. Het Kiel ontplofte, de supporters waren in de zevende hemel, het enthousiasme was enorm, “the sky was the limit”.

Het profvoetbal had zijn intrede gemaakt bij Beerschot. Het zou de daaropvolgende decennia een hobbelig parcours worden…

Tekst: Danny Geerts