10 JUNI 1979: LOZANO STEEKT DE CUP OMHOOG

Om deze voetballoze coronavirus-periode te overbruggen duiken we voor u in de geschiedenis van Beerschot en stoffen we op die manier voor u het fraaie palmares met zeven landstitels, drie bekeroverwinningen en ontelbare andere sportieve hoogtepunten af…

Die laten we de volgende weken en maanden op regelmatige tijdstippen de revue passeren. In woord en beeld. Pure nostalgie is het…

Acht jaar nadat Jan Verheyen op de Heizel voor het eerst in onze clubgeschiedenis de Beker van België in de lucht mocht steken, was het weer prijs. We schrijven 10 juni 1979: zelfde plaats, zelfde scenario, zelfde Kielse euforie. Nu was het Juan Lozano die als kapitein de cup ontving. In een truitje van tegenstander Club Brugge zowaar, want de Beerschotspelers hadden net voor de prijsuitreiking shirtjes gewisseld met de tegenstander… en daar was hoofdsponsor Buchmann redelijk ontstemd over. Want niet de naam van zijn brillenfabriek stond centraal op de borst van de vierende Mannekes, maar wel die van het jeansmerk “94R” van de Bruggelingen. Een schoonheidsfoutje. Maar daardoor werd er niet minder gefeest op het Kiel. Integendeel zelfs…

Beerschots rush naar de Heizel was in dat gezegende seizoen 1978-1979 redelijk indrukwekkend te noemen. Alle topteams en favorieten moesten er aan geloven.

Verbroedering Geel was het opwarmertje eind augustus, en “de zotten” werden met 5-0 afgedroogd met twee doelpunten van Lozano, twee van Sanon en één van Mücher. Een ronde later was het de beurt aan AA Gent – toen een doorsnee tweedeklasser – om ingepakt te worden. Een droge 5-1 waarbij doelman Tomaszewski het zich al lachend kon veroorloven om een late penalty huizenhoog over te trappen.

In de 1/8ste finale werd Standard met 1-0 geklopt, met de winning goal van Manu Sanon in minuut 119, toen iedereen zich al voor de penalty’s was aan het opmaken. In de dubbele kwart- en halve finales gingen achtereenvolgens Lokeren en Anderlecht voor de bijl. Die twee matchen tegen de Brusselaars stonden bol van emotie. In het Astridpark scoorde Sanon de 0-1 maar werd uiteindelijk met 3-1 verloren… maar op het Kiel stelden Lozano (met een penalty) en Mücher met een doelpunt op slag van rust orde op zaken.

Vier dagen na die terugmatch tegen Anderlecht stond de finale al op het programma. Tegen Club Brugge. En daar op de Heizel werd het een onvervalste “Carnaval op ’t Kiel”… maar dan op verplaatsing. Onder de bollen van het Atomium.

ZONDAG 10 JUNI 1979 – HEIZELSTADION

BEERSCHOT – CLUB BRUGGE  1 – 0

TOESCHOUWERS:  47.815

SCHEIDSRECHTER: Rion

DOELPUNT: 53’ Coninx 1-0

BEERSCHOT: Tomaszewski, Beloy, Tolsa, Van Abbeny, L. Van Gucht, Lozano, Schrauwen, Coninx, Lambert (78’ Rylant), Mücher, Sanon

CLUB BRUGGE: Jensen, Bastijns, Leekens, Meeuws, Volders, Cools, Vandereycken, Courant, Verheecke (74’ Sörensen), Lambert, Ceulemans

Het werd een “speciale” match. Zo had Club Brugge-middenvelder Julien Cools voor het volgende seizoen al een contract voor Beerschot op zak, maar moest hij de finale nog met blauw-zwart afwerken. Hij werd centraal echter afgetroefd door grootmeester Juan Lozano. En door Johan Coninx, die vroeg in de tweede helft het enige doelpunt van een spannende finale zou scoren. Emmanuel Sanon zorgde daarbij voor een schitterende assist. Hij liep op de rechterflank iedereen voorbij, zag zijn eerste voorzet nog afgeblokt door doelman Jensen maar poging twee belandde netjes in de voeten van Coninx, die de bal makkelijk binnenschoof.

Club Brugge ontwikkelde daarna druk maar de Kielse verdediging stond er. Doelman Jan Tomaszewski toonde zich onklopbaar en etaleerde daar zijn uitzonderlijke klasse met enkele fraaie reddingen. Het bleef dus 1-0. Voor Tomek was die beker met Beerschot trouwens de enige trofee uit zijn nochtans rijke voetbalcarrière met 63 caps en 2 WK’s. Op het WK 1974 in West-Duitsland eindigde hij met Polen derde, twee seizoenen later won hij de zilveren medaille op de Olympische Spelen van Montreal. “Het bekertje dat ik als speler van Beerschot ontving toen we op de Heizel Club Brugge klopten, is en blijft echter mijn mooiste voetbalsouvenir en kreeg een ereplaats in mijn woning”, liet de boomlange doelman zich in een interview ooit ontvallen.

Beerschot nam in die finale ook definitief afscheid van zijn Finse libero Arto Tolsa. Na tien trouwe dienstjaren in mauve en wit, waarin hij van een trage, ietwat lome aanvaller werd omgevormd tot een sterke en quasi onklopbare libero. 192 wedstrijden speelde hij op het Kiel, waarin hij 14 keer scoorde. Zijn laatste negentig minuten voor Beerschot, in het centrum van onze verdediging, waren indrukwekkend: goed anticiperend, sterk in de (lucht)duels, leidinggevend, organisatorisch top. Kortom, een uitwuifwedstrijd in grote stijl. Na zijn terugkeer naar Finland ging het met Tolsa echter bergaf. Hij voetbalde nog wel enkele jaren voor Kotka TP maar stapte in 1989 na jarenlange drank- en psychische problemen uit het leven.

Matchwinnaar Johan Coninx heeft ook nu nog zoete herinneringen aan die bekerzege tegen Club Brugge.

“De adrenaline die toen door mij stroomde, was ongelooflijk. Onze supporters, die veel meer lawaai maakten dan die van Brugge, gingen helemaal uit de bol. Ze stormden met duizenden het terrein op en trokken onze truitjes van ons lijf. Ik stond daar zonder truitje net voor de bekeruitreiking. Iemand had het meegepikt. Gelukkig kreeg ik een trainingsvest aangereikt om de beker in ontvangst te nemen, want in bloot bovenlijf mochten we de trappen naar het ereterras van de Heizel niet op.”

“Na de ereronde samen met onze supporters en de douche stapten we de bus in richting Kiel, waar een volksfeest losbrak. Er werd gefeest. En gedronken: bier, champagne… alles wat vloeibaar was. Tijdens die feestnacht trokken we ook naar “De Chalet” in het centrum van Antwerpen, waar eigenaar Bruno Deheselle een party organiseerde. Als matchwinnaar moest ik van hem als eerste op tafel gaan staan en toen ik me omdraaide naar de toog zag ik toch wel mijn truitje aan de muur hange, zeker.  Mijn truitje met het nummer 7 waarmee ik enkele uren voordien op de Heizel het enige doelpunt had gescoord, hing daar als een onbetaalbaar souvenir aan de muur van de dancing. Blijkbaar was het “de Jos”, een garçon van de Chalet, die in Brussel het truitje van mijn lijf had gesleurd. Schitterend verhaal toch?!”

Tekst: Danny Geerts