100 jaar geleden werd België Olympisch kampioen

Exact honderd jaar geleden zo rond 10 over 6 ‘s avonds werd het Olympisch Stadion overrompeld door meer dan 35.000 toeschouwers. Na 43 minuten in de Olympische voetbalfinale tussen België en Tsjechoslowakije stapten de bezoekers uit protest tegen enkele beslissingen van scheidsrechter Lewis met z’n allen van het veld, en keerden niet meer terug. Het Belgisch elftal leidde toen met 2-0 na doelpunten van Robert Coppée en Rik Larnoe, en leverde op die manier de gouden medaille op. Twee Beerschotspelers mochten zich vanaf dat moment Olympisch kampioen noemen: Rik Larnoe en André Fierens. Onze eerste voetbalhelden.

Het Belgisch elftal had zich na een 3-1-overwinning in de kwartfinale tegen Spanje en een 3-0-zege tegen Nederland in de halve finale geplaatst voor de finale. In de eerste wedstrijd had België de supporters niet mee. Bondscoach graaf d’Oultremont had immers voor een elftal met voornamelijk spelers van Union en Racing Brussel gekozen. Alleen André Fierens van Beerschot kreeg een basisplaats terwijl Larnoe en Antwerp-man Dis Bastin naast het elftal vielen. En dat was niet naar de zin van de Antwerpse voetbalfans, die hun afkeer toonden en het Belgisch elftal oorverdovend uitfloten.

Zo kon het niet verder, vond d’Oultremont, en voor wedstrijd twee deed hij een beroep op Beerschot-trainer Jules Delausnay, die mede-selectieheer werd. En die plaatste onmiddellijk zowel Rik Larnoe als Dis Bastin in de basis. Een ideale zet, want Larnoe scoorde in de halve finale al direct het openingsdoelpunt, terwijl de snelle Bastin de hele Oranje-defensie dolde. Met drie Antwerpenaars waaronder twee Beerschotters in de ploeg konden de supporters leven. De sfeer sloeg helemaal om en België werd fanatiek naar de finale geroepen en aangemoedigd.

Voor die finale vond heel voetbalminnend Antwerpen de weg naar het Olympisch Stadion. Het zou een memorabele namiddag worden op het Kiel. Om diverse redenen. Twee uur voor de aftrap zat het stadion al nokvol en gingen de toegangspoorten dicht, terwijl de politie werd opgetrommeld om de toeschouwers die buiten wachtten terug te drummen. Enkele slimmeriken groeven een tunnel onder de stadionomheiningen en kropen op die manier naar de tribunes, de volksplaatsen en de assenpiste. Duizenden anderen volgden hun voorbeeld en baanden zich via de “Olympische loopgracht” ook een weg naar de finale. Meer dan 35.000 mensen woonden de finale bij… ofwel tienduizend meer dan de stadioncapaciteit.

De wedstrijd zelf dan. Ondanks een verschroeiende start van de vlot combinerende Tsjechoslowaken scoorde België twee keer in de eerste helft, langs Coppée en onze Rik Larnoe (weer hij!), en namen op die manier een optie op de overwinning.  De Tsjechoslowaken, die zich niet konden vinden in de leiding van de Engelse scheidsrechter John Lewis, gingen vaak in discussie met de ref, en verlieten in de 43ste minuut met z’n allen misnoegd en gefrustreerd het terrein en keerden niet meer terug. België werd dus uitgeroepen tot winnaar… en Olympisch voetbalkampioen. De grasmat werd overrompeld door enthousiaste en euforische Belgische voetbalfans. Een onvervalst Carnaval op ’t Kiel was het.

DONDERDAG 2 SEPTEMBER 1920 – BEERSCHOTSTADION – 17.25 UUR

BELGIE – TSJECHOSLOWAKIJE  2 – 0 (stopgezet na 43 minuten)

TOESCHOUWERS: 35.000

SCHEIDSRECHTER: Lewis (Groot-Brittannië)

DOELPUNTEN: 6’ Coppée 1-0, 30’ Larnoe 2-0

BELGIE: De Bie, Swartenbroeks, Verbeeck, Musch, Hanse, Fierens, Van Hegge, Coppée, Bragard, Larnoe, Bastin

TSJECHOSLOWAKIJE: Klapka, Hojer, Steiner, Kolenaty, Pesek-Kada, Seifert, Sedlacek, Janda, Pilat, Vanik, Mazal

Het einde van de voetbalfinale, met het collectieve forfait van de Tsjechoslowaken, zorgde voor heel wat heisa, ophef, zever en ambras. Ook in de media, waar openlijk de vraag werd gesteld of een team, na minder dan één speelhelft voetbal, als winnaar – en in dit geval zelfs als Olympisch kampioen - kan/mag uitgeroepen worden. Het onsportieve gedrag van Tsjechoslowakije, dat met het opstappen ook tegen de Olympische geest handelde, deed de balans uiteindelijk in Belgisch voordeel overhellen. De organisatoren van de Spelen beslisten drie dagen later dat België zich officieel Olympisch kampioen mocht noemen.