CLUB NIEUWS

12 APRIL 1992: BEERSCHOT WORDT KAMPIOEN IN DERDE KLASSE NA 0-0-GELIJKSPEL IN TIENEN… EN EEN BEZOEKJE AAN KAPELLEN

HOOGTEPUNTEN 12 APRIL

“HET GEBEURDE VANDAAG OP…”

12 APRIL 1992: BEERSCHOT WORDT KAMPIOEN IN DERDE KLASSE NA 0-0-GELIJKSPEL IN TIENEN… EN EEN BEZOEKJE AAN KAPELLEN

Om deze voetballoze coronavirus-periode te overbruggen duiken we voor u in de geschiedenis van Beerschot en stoffen we op die manier voor u het fraaie palmares met zeven landstitels, drie bekeroverwinningen en ontelbare andere sportieve hoogtepunten af.

Die laten we de volgende weken en maanden op regelmatige tijdstippen de revue passeren. In woord en beeld. Pure nostalgie is het…

In het seizoen 1991-1992 voegde Beerschot een kampioenstitel toe aan zijn palmares. In derde klasse evenwel. En dag op dag 28 jaar geleden kregen we daarover mathematische zekerheid. Maar hoe en waarom was onze club verdorie plots zo ver weggezakt?

Beerschot moest in augustus 1991 inderdaad beginnen in derde klasse, als gevolg van ‘een cadeautje’ van het Beroeps- én het Uitvoerend Comité van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Onze Mannekes waren het seizoen daarvoor sportief gezakt uit eerste afdeling, maar kregen er na een schimmige klacht van SK Tongeren – en opnieuw louter op basis van vermoedens van omkoping – nog een extra degradatiestraf opgelegd. Het Kiel stond op stelten, maar de beslissing van de “Voetbalbond Maffia” kon niet meer worden teruggedraaid.

Niemand keek uit naar dat “verloren jaar in derde”. Zeker Ronny Prins niet. Hij kende derde klasse, dat hij met Germinal Ekeren had doorlopen en stelde bij het begin van het seizoen: “Een verdomd moeilijke reeks om uit te geraken. Met academisch voetbal red je het daar niet; het wordt een seizoen lang knokken en bikkelen. Ik heb eerlijk gezegd weinig zin om in derde van start te gaan, maar wat is het alternatief? Ik ondertekende bij Beerschot een contract in de veronderstelling dat ik hier maar één seizoen in tweede zou voetballen en we direct weer naar de hoogste afdeling zouden doorstoten. Er heerste hier een goede sfeer en ik proefde heel veel sportieve ambitie. Maar nu, derde klasse… Het zal verdomd moeilijk worden om deze club levend te houden.”

Beerschot begon met een totaal nieuwe sportieve staf aan dat seizoen: Guido Mallants combineerde de taken van trainer en sportief manager, Willy Reynders was zijn assistent als veldtrainer en Lucien Huth keeperstrainer. Jempi Stijnen werd de nieuwe coördinator-manager. Voorzitter Paul Nagels en zijn bestuursleden beslisten dat de op eerste- en tweede klasse (en dus veel te dure) spelerscontracten ook in derde klasse zouden gelden.

Sportief was het seizoen 1991-1992 een aaneenschakeling van overwinningen, leuk voetbal, veel doelpunten en feestjes. De Kielse spelerskern was veel te goed, veel te sterk voor het bescheiden niveau van derde klasse, won 21 van de 30 competitiewedstrijden, speelde zes keer gelijk en verloor slechts drie matchen. Ook het doelsaldo sprak boekdelen: 58 doelpunten gemaakt, amper 16 tegen. Kortom, Beerschot werd kampioen met de vingers in de neus, met acht punten voorsprong op FC Cappellen.

Op financieel vlak was het echter andere koek. Al die uitgekeerde winstpremies zorgden er voor dat de clubkas alweer rap leeg was. De schuldenberg werd met de week groter, de problemen stapelden zich op. Kortom, Beerschot fietste zich regelrecht de afgrond in. Later zou blijken dat dat seizoen het begin van het einde voor stamnummer 13 inluidde.

De beslissing over de titel viel op zondag 12 april 1992, in het Bergéstadion van VK Tienen. Zes dagen eerder had Beerschot in zijn thuismatch – en met zesduizend supporters in het Olympisch Stadion - achtervolger Cappellen met 2-1 geklopt. Winst in Tienen was voldoende om te kunnen feesten.

Die match in de Suikerstad groeide uit tot één van de plezantste verplaatsingen in jaren. Alleen de happy ending ontbrak, want het bleef 0-0. Nochtans had Beerschot mogelijkheden genoeg gekregen om de overwinning te mogen claimen. Zo miste Lieven Heymans een penalty, en toen Morceau Lutonadio in de allerlaatste minuut toch scoorde en voor de overrompeling van het speelveld door duizenden paars-witte supporters had gezorgd, wuifde een overijverige grensrechter met een offside-vlaggetje de Kielse euforie weg.

Toch mocht Beerschot diezelfde avond nog vieren. ’s Avonds kwam achtervolger Cappellen in eigen huis immers ook niet verder dan een gelijkspelletje. Een groot pak Beerschotsupporters was vanuit Tienen rechtstreeks naar Kapellen doorgereden, en startte daar de kampioensfestiviteiten die – na een verlossend telefoontje – in de Socio-club van het Beerschotstadion uitbundig werden voortgezet. Een avondje om nooit meer te vergeten was het. Met voorzitter Paul Nagels die de kampioenentaart aansneed, bierkranen die constant bleven lopen, champagnekurken die door de lucht knalden en Beerschotspelers die elkaar eeuwigdurende liefde verklaarden. Om in te kaderen.

ZONDAG 12 APRIL 1992 – BERGESTADION TIENEN

VK TIENEN – BEERSCHOT  0 – 0

TOESCHOUWERS: 4.100

SCHEIDSRECHTER: Rousseau

DOELPUNTEN: geen

VK TIENEN: Marah, Dezutter, Gilisen, Cypers, Happaerts (836’ Vandewelde), De Vos, Takacs, Brulmans, G. Janssens, Vanham, N. Janssens

BEERSCHOT: De Fré, Lodewijckx, De Ruyter, Clement, Vanheusden, Makhi (58’ Abdelli), Prins, Heymans, Lutonadio, Audoor, Dillens

De kampioenen van 1991-1992 op een rijtje, met tussen haakjes het aantal gespeelde wedstrijden: Kris De Fré en Johan DeRuyter (30), Yves Audoor en Ronny Prins (28), Glenn Dillens (27), Bachir Makhi en Morceau Lutonadio (26), Alain Lodewijckx en Lieven Heymans (25), Alex Camerman en Johan Vanheusden (23), Lotfi Abdelli (19), Yaron Drori (17), Janne Murtomäki (13), Peter Van Cleemput (12), Wim Walschaerts (8), Senol Sengüler (6), Philippe Clement (5), Gunter Nagels (2) en Patrick Verdoren (1).

De Kielse doelpuntenmakers dat seizoen waren Lieven Heymans (15), Glenn Dillens (10), Lotfi Abdelli (9), Yaron Drori (6), Janne Martomäki (4), Alex Camerman en Ronny Prins (3), Bachir Makhi en Morceau Lutonadio (2), Yves Audoor, Senol Sengüler en Kris De Fré (1) + één own-goal

Beerschot begon het daaropvolgende seizoen 1992-1993 aan zijn rush richting eerste klasse, maar strandde telkens in de beslissende eindronde-fase, zakte in 1998 weer terug naar derde klasse… om het daaropvolgende seizoen failliet te gaan. Het einde van stamnummer 13 meteen… tot de verrijzenis van vorig jaar. Met dank aan prins Abdullah en Francis Vrancken.

Tekst: Danny Geerts